Selen już w minimalnych stężeniach np. 22 mg/2 wywiera działanie biologiczne, chroniąc przed nerkozą tkanek wątroby i trzustki, a więc większe stężenie w warunkach normalnych jest toksyczne. Selen wykazuje synergizm z vit. E. Właściwy poziom selenu zwiększa odporność na promieniowanie jonizujące, mikrotoksyny hamujące w pewnym stopniu choroby naczyniowo – sercowe. Stanowi również czynnik zapobiegający rozwojowi niektórych nowotworów. Selen jest pierwiastkiem niezbędnym dla normalnej funkcji trzustki. Niedobór może być przyczyną niewydolności krążenia. Selen, kobalt i magnez są znane jako czynniki przeciwdziałające uszkodzeniom chromosomów. Selen kumuluje się w mięśniach, nerkach, wątrobie i przysadce mózgowej. Selen jest antidotum przy zatruciach arsenem jak również rtęcią czy siarką. Niedobór powoduje spadek płodności, nieprawidłowe wykształcanie się zębów, choroby nowotworowe, miażdżycę, choroby nadciśnieniowe. Węglowodany (cukier) powodują wypłukiwanie selenu z organizmu ludzkiego. Jak więc jest z tym selenem? Mówią, że bez selenu nie ma zdrowia, selen wraz z vit. E ratuje serce, przedłuża młodość, chroni przed rakiem. Aktywizuje vit. E, ochrania kwasy nukleinowe przed uszkodzeniami, wzmaga odporność. Jest niezbędny w pracy mięśnia sercowego i naczyń krwionośnych. Leczy wspólnie z vit. E dusznicę bolesną (angina pectoris). Nie dopuszcza do uszkodzeń genetycznych. Selen zmusza organizm do wytwarzania antyciał w przypadku zagrożeń infekcyjnych. Jak w takim razie postępować, jeżeli jest tak dla organizmu niezbędny i tak dla tego organizmu szkodliwy? Granica ta jest prawie nieuchwytna. Dlatego też jedynym sposobem dawkowania jest emitor z selenem, który potrafi dawkować z dokładnością do jednego jonu. Organizm otrzyma wtedy tyle, ile potrzebuje i w takiej jednostce czasu jaka jest najwłaściwsza.